Απολαμβάνοντας την φλόγα ενός κεριού μέσα από τα νερά ενός φυσητού γυαλιού
Η τεχνική του φυσητού γυαλιού εφευρέθηκε από τους Φοίνικες το 50 π.κ.ε. Στην αρχαιότητα, το γυαλί καλυπτόταν από ένα πέπλο μυστηρίου και θεωρείτο ως υλικό με μαγικές ιδιότητες. Αρχικά μάλιστα ήταν ιδιαίτερα σπάνιο και πολύτιμο, τόσο όσο και ο χρυσός.
Τα παλαιότερα αγγεία που βρέθηκαν χρονολογούνται γύρω στον 16ο αι. π.κ.ε. και είναι κατασκευασμένα με την τεχνική του πυρήνα. Από την εποχή αυτή, η τεχνολογία του γυαλιού εξελίχθηκε εξαιρετικά αργά λόγω του κλειστού χαρακτήρα του επαγγέλματος του υαλουργού και άλλαξε μόνο στα ρωμαϊκά χρόνια με την ανακάλυψη του φυσητού γυαλιού. Στον ελλαδικό χώρο, έχουν βρεθεί εξαιρετικά δείγματα υαλουργίας κυρίως στο περίφημο εργαστήριο της Ρόδου.
Η πιο σημαντική εξέλιξη στην ιστορία του γυαλιού είναι η ανακάλυψη της τεχνικής του φυσητού γυαλιού, που χρονολογείται στα ρωμαϊκά χρόνια, η οποία απελευθέρωσε τους τεχνίτες από τους περιορισμούς των άλλων τεχνικών και έδωσε τη δυνατότητα παραγωγής αμέτρητων νέων σχημάτων και μορφών.
Η τεχνική του φυσητού γυαλιού είναι και σήμερα, κατά βάση, η ίδια με αυτή που χρησιμοποιούνταν και στα ρωμαϊκά χρόνια και βασίζεται στη μορφοποίηση του αγγείου μέσω της παροχής αέρα στο εσωτερικό της μάζας ρευστού γυαλιού με τη βοήθεια μεταλλικού σωλήνα.
Στάδια παραγωγής του φυσητού γυαλιού
1Ο υαλουργός βυθίζει την άκρη του μεταλλικού σωλήνα σε χοάνη και συλλέγει ποσότητα λιωμένου γυαλιού
2Φυσά μέσα στο σωλήνα και ο αέρας δίνει σφαιρικό σχήμα στο μαλακό υλικό
3Περιστρέφοντας το σωλήνα και πιέζοντας το γυαλί πάνω σε επίπεδη επιφάνεια, δίνει στο αγγείο το επιθυμητό σχήμα
4Με τη βοήθεια μιας άλλης μεταλλικής ράβδου που προσκολλά στη βάση, αφαιρεί το αγγείο από το σωλήνα
5Τέλος, αφού ξαναθερμάνει το αγγείο στη φωτιά, διαμορφώνει το χείλος και προσθέτει τις λαβές
Τα κηροπήγια από φυσητό γυαλί είναι αντικείμενο lifestyle, εκλεπτυσμένου γούστου και επιλογής υψηλού design. Πολύτιμα και πολυτελή, ιδιαίτερα και μοναδικά, πολύχρωμα και φωτεινά, τα δοχεία από φυσητό γυαλί είναι κάτι περισσότερο από απλούς περιέκτες κεριών – είναι έργα τέχνης, είναι η καυτή ανάσα του δημιουργού τους, είναι ο κάματος, η ζέστη, η φωτιά που δίνουν στα χρώματα ζωή και στην ύλη κίνηση.
Κάθε φορά που ανάβετε ένα φυσητό γυαλί και το άρωμα του κεριού απλώνεται στον χώρο, αυτό που έχετε μπροστά σας είναι ένα παιχνίδι αντιθέσεων: το γυαλί ψυχρό, σκληρό, άκαμπτο και το κερί ζεστό, μαλακό, εύπλαστο. Κι όμως η σύγκρουση αυτή είναι επιφανειακή.
Πίσω της κρύβεται μία κοινή συνισταμένη: η φωτιά. Η φωτιά δίνει στο γυαλί σχήμα, λιώνει την σκληρή πρώτη ύλη και την αφήνει μαλακή και εύπλαστη στην επιδεξιότητα του υαλουργού να της δώσει σχήμα και ζωή. Η φωτιά λιώνει τις πρώτες ύλες της κηροπλαστικής, τις υγροποιεί και χάρη στην τέχνη του κηροποιού γεμίζουν τα δοχεία με κερί, τους χώρους με αρώματα, το σκοτάδι με χρώματα.
Δεν υπάρχει πιο δυνατός συνδυασμός από την ένωση του φυσητού γυαλιού με το φυτικό αρωματικό κερί. Είναι έρωτας με την πρώτη ματιά.
Κάθε τέτοιο κερί σε φυσητό γυαλί είναι μοναδικό έργο τέχνης
